Chapter 5

See its just a matter of days
Just a matter of days
Till I think of a way to sweep you off you're feet
-Gala Brit Award jutro o 20- poinformował mnie Marlin wchodząc do mojego gabinetu.
-Wiem to – nawet na niego nie spojrzałam.
Przerzucałam jakieś kartki szukając adresu zamieszkania Stylesa. Chciałam wiedzieć na wszelki wypadek. Spojrzałam na zegarek wiszący na białej ścianie – 16.
-Wszystko ma być przygotowane. Robicie za moją obstawę na wypadek, jeżeli ktoś nas rozszyfrował – ostrzegłam chłopaka – Ja muszę kupić sobie jakąś sukienkę. Skąd ja mam wiedzieć co go zauroczy… - mruczałam coś pod nosem.
Wybiegłam z budynku wsiadając do bentleya, a nim ruszyłam do jakiegoś centrum handlowego. Po sklepach chodziłam około dwóch godzin, kiedy natknęłam się na odpowiedni zakup. Usatysfakcjonowana wróciłam do apartamentu. Rzuciłam szary pokrowiec z suknią na łóżko i weszłam do łazienki, aby wziąć kąpiel. Odświeżyłam się trochę i zrobiłam coś do jedzenia, bo niestety mój żołądek od paru godzin domagał się jedzenia. Przebrałam się w dres i znowu wyszłam na miasto. Ulice oświetlały już tylko lampy, a samochodów było co raz mniej. Biegłam chodnikiem ze słuchawkami w uszach. Cały czas musiałam trzymać formę. Dotarłam do dużej hali… opuszczonej hali. Tam na mnie miała czekać reszta. Mimo, że mieliśmy teraz zadanie do wykonania, musieliśmy ćwiczyć.
-Dobra do roboty! – krzyknęłam podciągając rękawy bluzy – Caylen i Dave wy pierwsi.
Stanęłam z boku dokładnie obserwując każdy ich ruch. Tutaj ważna była precyzja i dokładność oraz myślenie. Nie ważne ile masz siły, ważne jak myślisz.
Blondyn został powalony przez większego mężczyznę przez swoją nie uwagę, lecz zaraz się zrekompensował i obronił atak. Siedziałam z nimi długo. Trening przeszedł pomyślnie i około 3 nad ranem zostałam odwieziona do domu. Padnięta położyłam się do łóżka.
Siedziałam w czarnym skórzanym fotelu poprawiając dół sukni. Byliśmy prawie na miejsce i trzeba było wejść tam na fałszywe zaproszenie. W prawym uchu mieściła się mała słuchawka, abym mogła mieć niewidoczny kontakt z grupą.
-Jesteśmy. Dave otwórz jej drzwi – usłyszałam Micheala.
Mężczyzna nie czekał dłużej tylko wykonał polecenie. Po chwili stałam przed wejściem, a zaraz potem byłam w środku. Do rozpoczęcia gali była nie cała godzina. Mój wzrok przeszukiwał tłumy osób kłębiących się na korytarzu. Przeszłam powoli w stronę drzwi do ogromnej sali, gdzie była przygotowana scena na występy i rozdanie nagród. Ktoś przeszedł obok mnie szturchając za ramię. Odwróciłam głowę, a moja dłoń zatrzymała się na barku młodego chłopaka.
-Harry Styles…-wyszeptałam cicho.


Wiem, przepraszam za krótki rozdział. :( też jestem sama sobą zawiedziona. Poprzednie były krótkie, ale dłuższe od tego. Przepraszam...


Alicja


♥♥Skyfallgirl♥♥